I nie ma w nikim innym zbawienia... »

Polecamy artykuły:

Modlitwa siedmioletniej dziewczynki

Lidia Jędrzej

W pewnym momencie jakiś samochód uderzył w tył mojego auta. Samochód, którego kierowca nie zdążył wyhamować, wypchnął mnie na drogę po której z dużą szybkością mknęły różne pojazdy. W wyniku tego zderzenia odniosłam znaczne obrażenie głowy i kręgosłupa i karetka pogotowia odwiozła mnie do szpitala urazowo-ortopedycznego, a okres rekonwalescencji trwał pół roku i mój samochód poszedł do kasacji.

Kilka lat temu ukazał się w Samarytance artykuł o pracy członków naszego kościoła z dziećmi z rodzin patologicznych przebywających w placówkach opiekuńczo wychowawczych. W każdym roku zbór "Betel" organizował i finansował wycieczki dwu lub trzy dniowe do Wisły Czarnego, Głębiec lub Ustronia dla tych trudnych żyjących bez miłości dzieci. Tam poprzez zabawę i atrakcyjne zajęcia o tematyce chrześcijańskiej oraz udział w niedzielnych nabożeństwach przyswajały sobie prawdy ze Słowa Bożego o otaczającym nas świecie i o Stwórcy naszej ziemi. Wszechmogącym Bogu i Jego synu Jezusie Chrystusie. Praca ta dawała bardzo dobre efekty stwarzała możliwości zrozumienia hierarchii wartości w życiu człowieka i dawała szansę oparcia się na Bogu, uczyła wiary w Niego i nadziei otrzymywania pomocy przez Jego Syna- Pana Jezusa Chrystusa. Dzieci przyjmowały Pana jako swojego Zbawiciela i wiele z nich zrezygnowało ze swoich przyjemności, np. palenie papierosów, czy odwrócenia się od innych grzechów obciążających ich serca, co szczególnie dotyczyło starszych wychowanków.

Wielokrotnie młodsze dzieci modliły się z wiarą o swoich rodziców, by porzucili nałóg picia alkoholu. I Bóg odpowiadał w cudowny sposób na ich pełne nadziei modlitwy.

Pragnę podzielić się świadectwem działania Bożego Ducha i jego prowadzenia w moim życiu.

Jestem członkinią zboru "Filadelfia" w Bielsku Białej i pracuję w charakterze nauczyciela wychowawcy w placówce opiekuńczo-wychowawczej. Prowadzę grupę przedszkolną (wiek dzieci od 3-10 lat). Za zgodą dyrektor placówki raz w tygodniu przychodzi siostra z naszego zboru Irena, która jest dla mnie pomocą, szczególnie podczas zajęć w zakresie tematyki religijnej, gdzie dzieci uczą się wersetów ze Słowa Bożego, modlitwy i zaufania naszemu wspaniałemu Bogu, przez Pana Jezusa Chrystusa. W dniu 7 maja, około godziny 19.30, już po kąpieli, cała moja grupka klęczała na kolanach dziękując Panu za to, że dobrze przeżyły dzień i prosząc o różne sprawy (każde dziecko indywidualnie).

Jedna z dziewczynek siedmioletnia blondyneczka Magda wypowiedziała następujące Słowa: Panie Jezu, proszę Cię, aby nasza Pani Lidzia dzisiaj nie umarła. To słowo zrobiło na mnie wielkie wrażenie. Mam problemy z sercem więc pomyślałam: Panie Jezu, jeżeli jest Twoją wolą zabrać mnie dzisiaj z tego świata, to jestem gotowa, ale proszę Cię abyś mnie przyjął do swojego królestwa.

Po modlitwie Magdy modliły się inne dzieci, około godziny 20.00 poszły spać. Około godziny 21.30 zakończyłam swoją pracę, wsiadłam do samochodu i ruszyłam w stronę domu. Na skrzyżowaniu dwóch ulic, kiedy zatrzymałam się na podporządkowanej, by włączyć się do ruchu na drodze głównej. W pewnym momencie jakiś samochód uderzył w tył mojego auta. Samochód, którego kierowca nie zdążył wyhamować, wypchnął mnie na drogę po której z dużą szybkością mknęły różne pojazdy. W wyniku tego zderzenia odniosłam znaczne obrażenie głowy i kręgosłupa i karetka pogotowia odwiozła mnie do szpitala urazowo-ortopedycznego, a okres rekonwalescencji trwał pół roku i mój samochód poszedł do kasacji.

Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że w momencie wypchnięcia mojego samochodu na drogę główną w odległości ok. 10 cm przejechał autokar z ogromną szybkością, który mógł zahaczyć lub najechać na moje auto i wtedy na pewno nie byłoby mnie wśród żywych. W tym właśnie momencie uświadomiłam sobie, że modlitwa tego niewinnego dziecka, "abym dziś nie umarła", została wysłuchana. Chcę powiedzieć wszystkim, którzy przeczytają to świadectwo, że nasz Pan jest Wielki i troszczy się o swoje dzieci i zachowuje je od złego. Czas, który Bóg mi darował w czasie trwania choroby, był wspaniałym czasem, wreszcie miałam chwilę dla siebie, czas na głębszą społeczność. Wszystko co Pan w naszym życiu czyni, czyni dobrze jeśli Mu powierzymy życie swoje (Ps. 37;4-5).

Lidia Jędrzej

Źródło: Chrześcijańska Misja Kobiet "Samarytanka" nr 55

Content Management Powered by CuteNews

Osobiste "Ojcze nasz"

Czy możemy powiedzieć:
Ojcze - Skoro nie jesteśmy na nowo narodzeni przez Jezusa Chrystusa i nie otrzymaliśmy nowego życia?

Czy możemy powiedzieć:
Nasz - Skoro nie przyjmujemy innych do tej społeczności z Bogiem?

Czy możemy powiedzieć:
Jesteś w Niebie...

więcej... »

Polecamy:

O niesieniu Krzyża...

Michał Hydzik
pastor zboru "Filadelfia" w Bielsku-Białej

Jeśli kto chce pójść za mną, niechaj się zaprze samego siebie i bierze krzyż swój na siebie codziennie, i naśladuje mnie." Łk. 9,23 Pan Jezus wielokrotnie w sposób bezpośredni lub pośredni, zalecał swoim naśladowcom niesienie krzyża (Łk. 9,23; 14,27; Mt. 11,29). Tymczasem, o współczesnym chrześcijaństwie, mówi się często, że jest chrześcijaństwem bez krzyża. Stwierdzenie to, może niektórych bulwersować, albowiem na brak krzyży, a zwłaszcza w naszym kraju narzekać nie możemy. Spotykamy je przecież niemal na każdym miejscu. Czasem ma się wrażenie, że są nawet tam, gdzie być nie powinny, gdzie nie przystoi, aby były. Bo czy godzi się, aby wisiał on w sali w której posłowie od czasu do czasu wszczynają gorszące incydenty, albo obrzucają się oskarżeniami i pomówieniami, nie mając najmniejszego respektu dla jego powagi?

więcej... »

Ruch charyzmatyczny na świecie

Joanna Betlejewska

Wszystkiego tego, co stało się udziałem Szkoły Biblijnej w Topeka zaczęły doświadczać także inne wspólnoty chrześcijańskie. Ruch charyzmatyczny przedostał się do Teksasu, a stamtąd, w 1906 roku, do Los Angeles, gdzie na jego czele stanął czarnoskóry kaznodzieja William J. Seymour. Dla wielu znawców problematyki początków charyzmatycznej odnowy ta właśnie data jest decydująca. Dopiero od tego bowiem momentu ruch zielonoświątkowy zaczął rozprzestrzeniać się w Stanach Zjednoczonych, a także przenikać do Europy, aby później znaleźć swoje miejsce także w Ameryce Łacińskiej i Afryce.

więcej... »

Odrobina historii

Miało to miejsce w Stanach Zjednoczonych w roku 1900. Młody duchowny, metodysta, Charles F. Parham, postanowił coś zrobić ze swoim duchowym życiem. Czytał Dzieje Apostolskie, Listy Pawła i porównywał słabość własnej służby z opisaną tam mocą. Gdzie byli nowo nawróceni? Gdzie cuda? Uzdrowienia? Musiał przyznać, że chrześcijanie pierwszego wieku znali tajemnicę, którą jego kościół utracił. We wrześniu 1900 roku Parham postanowił odkryć tę tajemnicę. Doszedł do wniosku, że wymagać to będzie gruntownych studiów biblijnych, głębszych, niż te, na jakie sam mógłby się zdobyć. Zdecydował zatem utworzyć szkołę biblijną, w której będzie zarazem i dyrektorem, i studentem. Nie pobierał opłat. Na pokrycie wydatków każdy student dawał to, co mógł.

więcej... »

© 2004 Zbór Kościoła Zielonoświątkowego w Ostrołęce