Renata i Bogdan Grala

"I rzekł: Zaprawdę powiadam wam, jeśli się nie nawrócicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebios" (Mt 18,3).

My, rodzice, w stosunku do naszych dzieci najczęściej występujemy w roli nauczycieli, nierzadko surowych i wymagających, ale jakże często zapominamy (o ile w ogóle to wiemy), że właśnie od nich możemy się też bardzo wiele nauczyć. To świadectwo jest właśnie wynikiem lekcji, jakiej niechcący udzieliła nam nasza pięcioletnia wówczas córeczka.

Temat tej niecodziennej lekcji to UFNOŚĆ, a odbyła się ona dość późno, bo ok. trzeciej nad ranem, co potwierdziło nasze przekonanie o tym, że gdy Pan chce nas czegoś ważnego nauczyć, nie ogranicza go ani miejsce, ani tym bardziej czas ("Gdy pójdziesz, będzie ci towarzyszyć, strzec cię będzie w czasie twojego snu, a gdy się obudzisz, odezwie się do ciebie" - Prz 6,22).

Pewnej nocy, gdy po ciężkim dniu pogrążeni byliśmy w głębokim śnie, nagle obudził nas głośny płacz naszej córeczki. Nie zdążyliśmy jeszcze zebrać rozespanych myśli, ani tym bardziej wstać, bo Edytka płacząc, jak się szybko okazało z bólu, dosłownie wskoczyła nam do łóżka. Tak szlochała i wręcz zawodziła, że trudno ją było zrozumieć. Od czasu do czasu wskazywała swoje ucho i wtedy płakała jeszcze głośniej. Spojrzeliśmy na siebie bez słowa, a nasze oczy zgodnie stwierdziły: "Znowu to nieszczęsne ucho!". Diagnozę postawiliśmy błyskawicznie: wirusowe zapalenie ucha. Trafność diagnozy nie wynikała bynajmniej z naszej znajomości medycyny (ani ja, ani moja żona nie jesteśmy lekarzami), ale z doświadczenia, bowiem taka sytuacja zdarzała się już wcześniej wielokrotnie. Oczami wyobraźni wspartej poprzednimi doświadczeniami widzieliśmy już: naszą bezradność wobec bólu dziecka, dziesiątki kompresów nasączonych przeróżnymi olejkami, zapuchnięte i podkrążone od nieprzespanych nocy oczy, kolejkę u pediatry i laryngologa, a także inne równie "miłe" uciążliwości.

Zaczęliśmy tulić naszą małą dziewczynkę i w przerwach pomiędzy atakami bólu uspokajać stwierdzeniami: "zrobimy ci kompresik", "ten ból zaraz minie", "z samego rana pójdziemy do twojej kochanej pani doktor" itp. Kiedy zaczęliśmy rozmawiać i uzgadniać takie szczegóły akcji pod kryptonimem "Ucho" jak: czym najlepiej nasączyć kompres i kto z nas pójdzie z nią rano do lekarza, Edytka w pewnym momencie usiadła na łóżku i po chwili ciszy - głosem, którego nigdy nie zapomnimy - powie-działa: "A może byśmy się tak pomodlili?" W tym dziecięcym głosiku usłyszeliśmy ból, cierpienie, determinację, ale przede wszystkim skierowany bezpośrednio do nas wyrzut. Zawsze staraliśmy się nakłaniać Edytkę, aby wszystkie swoje kłopoty i sprawy, nawet te najdrobniejsze, przedkładała w modlitwie Panu Jezusowi, a teraz ten głosik w swojej rzeczowej niewinności jakby do nas mówił: "Dlaczego staracie się SAMI wszystko zaplanować i załatwić, skoro mamy kogoś, kto, jak wielokrotnie mówiliście mi wcześniej, MOŻE uczynić WSZYSTKO, jeżeli TYLKO go o to Z WIARĄ poprosimy?" Spojrzeliśmy po sobie zaskoczeni i jednocześnie doznaliśmy takiego uczucia zawstydzenia, że udało nam się jedynie wydukać: "No właśnie... pomódlmy się". I teraz najcudowniejsze: wyobraźcie sobie, po paru minutach gorącej, bo rozpalonej naszym wstydem, modlitwy ból w uchu ustał, wyczerpana Edytka usnęła nam na rękach, a my zostaliśmy z pytaniem: "Czy to naprawdę jest TAKIE PROSTE?" Kiedy po krótkiej analizie (ach, te "dorosłe" przyzwyczajenia...) doszliśmy do wniosku, że właśnie Pan uzdrowił uszko naszej córeczki i nie musimy przeżywać kolejnych etapów akcji "Ucho", odpowiedzieliśmy zgodnie: TAK. W tym momencie zadźwięczał niesłyszalny dzwonek na przerwę i nasza lekcja się skończyła.

Od tamtej pamiętnej nocy minęły już dwa lata, nasza córeczka już nigdy więcej nie budziła się w nocy z bólem ucha, a my często w trudnych chwilach przypominamy sobie tę sytuację i jej pytanie: "A może byśmy się tak pomodlili?"

Renata i Bogdan Grala

Źródło: Artykuł ukazał się w miesięczniku "Chrześcijanin" nr 9-10/2001
Przedruk za zgodą redakcji